Nagsend ng quote si Boy kay Girl.
"Uy patulong naman. Di ko kasi
alam 'to eh...
Boy.
If car A and B left at the same time
with car A at 160kph and car B at
180kph,
How long will I wait for
YOU TO BE MINE?"
Nagreply si Girl.
"hahaha.. nice one!"
Boy.
"hehehe.. :D
How long nga ba? :)"
Girl.
"Ewan ko... bobo kasi
ako sa Math eh! hahaha! XD"
Boy.
"Hindi ka lng mahina sa
Math noh? Manhid ka rin.. :("
Diretsahin mo kasi. May pa car A and B,
car A and B pang nalalaman. Hahah! XD
Twitter and Facebook navigations
Thursday, January 19, 2012
Introduction
Hi! Marahil nagtataka kayo kung bakit sa tinagal-tagal(mga 2009 yata . XD) ko na dito sa "BLOGGING WORLD" eh kaunti pa lang ang mganaipopost ko. Yun ay dahil sa busy ako sa pag-aaral ko at minsan tinatamad ako. Kaya rin kakaunti pa ang mga posts ko nang dahil sa katamaran ko. Kapag nakakaisip ako ng maisusulat pinangungunahan ako ng pagkatamad kaya ayon, halos walang posts itong blog ko.
Anyway, magpapakila nga pala ako muntik ko nang makalimutan. Ako nga pala si Sophia Ingrid Colleen Zamora, Zam for short. Labing walong taong gulang, ipinanganak noong ika-10 ng Nobyembre taong 1993 sa Syudad ng Davao. Panganay ako sa tatlong magkakapatid na babae. Nasa unang taon na sa kolehiyo sa kursong AB Mass Communication, kasalukuyang nag-aaral sa Ateneo de Davao University. Mahilig ako sa Anime at KPOP, mahilig rin akong magbasa. Mahilig akong manood ng movies at ng Korenovela. Number one fan ako ni Harry Potter. Mahilig rin akong magsulat, hindi nga lang kagalingan. Kaya ako gumawa ng blog para mas lalo akong mahasa sa pagsusulat. Gusto ko kasing maging magaling na Journalist balang araw pagkatapos ko sa kolehiyo.
Weirdo daw ako sabi ng kapatid ko kahit sa tingin ko hindi naman. Ewan ko dun kung bakit palagi na lang pinagdidiskitahan ang pagka-addict ko sa KPOP at Anime. Dun ako masaya kaya bahala s'ya sa buhay n'ya.(heheh!) Fun to be with rin daw ako sabi ng mga kaibigan at mga kaklase ko. Mabait ako sa taong mabait sa akin. Hindi ko ugaling isiksik ang sarili ko sa ibang taong ayaw naman sa akin, wala akong panahong makpagplastikan. Totoong tao ako at higit sa lahat hindi ako sinungaling. Naiinis ako sa mga taong sinungaling.
Yun lang ang masasabi ko tungkol sa sarili ko. Mahaba-haba na rin kaya yan na muna. XD
Anyway, magpapakila nga pala ako muntik ko nang makalimutan. Ako nga pala si Sophia Ingrid Colleen Zamora, Zam for short. Labing walong taong gulang, ipinanganak noong ika-10 ng Nobyembre taong 1993 sa Syudad ng Davao. Panganay ako sa tatlong magkakapatid na babae. Nasa unang taon na sa kolehiyo sa kursong AB Mass Communication, kasalukuyang nag-aaral sa Ateneo de Davao University. Mahilig ako sa Anime at KPOP, mahilig rin akong magbasa. Mahilig akong manood ng movies at ng Korenovela. Number one fan ako ni Harry Potter. Mahilig rin akong magsulat, hindi nga lang kagalingan. Kaya ako gumawa ng blog para mas lalo akong mahasa sa pagsusulat. Gusto ko kasing maging magaling na Journalist balang araw pagkatapos ko sa kolehiyo.
Weirdo daw ako sabi ng kapatid ko kahit sa tingin ko hindi naman. Ewan ko dun kung bakit palagi na lang pinagdidiskitahan ang pagka-addict ko sa KPOP at Anime. Dun ako masaya kaya bahala s'ya sa buhay n'ya.(heheh!) Fun to be with rin daw ako sabi ng mga kaibigan at mga kaklase ko. Mabait ako sa taong mabait sa akin. Hindi ko ugaling isiksik ang sarili ko sa ibang taong ayaw naman sa akin, wala akong panahong makpagplastikan. Totoong tao ako at higit sa lahat hindi ako sinungaling. Naiinis ako sa mga taong sinungaling.
Yun lang ang masasabi ko tungkol sa sarili ko. Mahaba-haba na rin kaya yan na muna. XD
Labels:
Colleen,
Ingrid,
Si Sophia,
Sophia,
Sophia Ingrid Colleen
Untitled
Untitled
I
don't know where to start,
I
can't find any words to say,
I
don't know what to feel,
'Don't
know how to react.
What
should I do?
Should
I run and cry? or
Should
I stay and fight my
tears
from falling?
Maybe
I'm just being
too
possessive before,
but
that's me.
If
you love me you should
learn
how to accept everything
about
me.
I
thought we were strong,
I
thought we'll make it through..
But
now I'm all alone without
someone
to hold on to.
You
promised that you will only love me.
And
suddenly you're gone and nowhere
to
be found.
You
are my outlet every time
I'm
happy, angry, or every time
I'm
feeling sad.
You
are the reason behind my smiles, but
now,
ironically, you are the reason behind my
unstoppable
tears.
You
said you'll never leave me but you did.
What
if you’ll come back and
beg
for my forgiveness?
I
can't think straight.
It's
confusing.
What
should I do?
Should
I run and cry? or
Should
I stay and fight my
tears
from falling?
Maybe
it will take me a little
more
time to forget you.
It's
not easy, though, but I have to.
You
were everything to me,
but
now you're gone.
The
overwhelming darkness is the
only
thing that comforts me now.
Things
do change, it might hurt
me
but I should learn to accept it.
As
days go by I'm beginning to cope with
my
depression from a lost first love.
You
may think that I'm exaggerated but
all
of these are true.
First
love is not that easy to forget.
But
I know that time will come and I will
finally
meet someone who will completely
accept me for who really I am,
Someone
who will never makes me shed tears,
Someone
who will love only me,
Someone
who will inspire me to continue on my life's journey,
And
someone who will keep his promise forever.
Subscribe to:
Posts (Atom)